“ในปี 2549 ฉันหยุดงานเพื่อเดินทางไปอาร์เจนตินา ฉันอายุ 29 ปีและดำเนินกิจการสตาร์ทอัพผู้ประกอบการรายที่สี่: โปรแกรมการศึกษาผู้ขับขี่ออนไลน์สำหรับวัยรุ่น เราอยู่ในช่วงเวลาสำคัญในการพัฒนาธุรกิจ แต่ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะไปเที่ยวพักผ่อน”
อาร์เจนตินาเป็นหนึ่งในประเทศที่ Paige น้องสาว ของฉันและฉันได้วิ่งผ่านในปี 2545 ขณะที่เรากำลังแข่งขันในรายการเรียลลิตี้ของ CBS The Amazing Race (เหมือนเป็นพรหมลิขิต หลังจากสามสิบเอ็ดวันของการแข่งรถรอบโลก เราสูญเสียรางวัลล้านดอลลาร์ภายในเวลาเพียงสี่นาที ฉันต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรวบรวมคำเหล่านั้นได้โดยไม่ร้องไห้)
เมื่อฉันกลับไปอาร์เจนตินา ภารกิจหลักของฉันคือการหลงในวัฒนธรรมของตน ฉันใช้เวลาทั้งวันไปกับการเรียนรู้การเต้นรำประจำชาติ (แทงโก้) เล่นกีฬาประจำชาติ (โปโล) และแน่นอนว่าดื่มไวน์ประจำชาติ (มัลเบค) ฉันยังเคยชินกับการสวมรองเท้าประจำชาติ: อัลปาร์กาตารองเท้าผ้าใบลำลองนุ่มๆ ที่แทบทุกคนในประเทศใส่ ฉันเห็นรองเท้าอเนกประสงค์ที่น่าทึ่งนี้ทุกที่ ในเมือง ในฟาร์ม และในไนท์คลับ ความคิดหนึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของฉัน: บางทีอัลปาร์กาตาอาจดึงดูดตลาดในสหรัฐอเมริกาได้บ้าง แต่เช่นเดียวกับความคิดครึ่งๆ กลางๆ มากมายที่เข้ามาหาฉัน เวลาของฉันในอาร์เจนตินาควรจะเป็นเรื่องสนุก ไม่ใช่งาน
เห็นความต้องการ
ในช่วงสุดท้ายของการเดินทาง ฉันได้พบกับผู้หญิงอเมริกันคนหนึ่งในร้านกาแฟที่เป็นอาสาสมัครในการขับรถรองเท้า ซึ่งเป็นแนวคิดใหม่สำหรับฉัน เธออธิบายว่าเด็กหลายคนขาดรองเท้า แม้แต่ในประเทศที่พัฒนาค่อนข้างดีอย่างอาร์เจนตินา การขาดไม่ได้ทำให้ชีวิตทุกด้านของพวกเขายุ่งยากขึ้น รวมถึงสิ่งจำเป็นอย่างการไปโรงเรียนและหาน้ำจากบ่อน้ำในท้องถิ่น แต่ยังต้องสัมผัสอีกด้วย เหล่านั้นไปสู่โรคต่างๆ องค์กรของเธอรวบรวมรองเท้าจากผู้บริจาคและมอบให้กับเด็ก ๆ ที่ขาดแคลน แต่ที่น่าขันคือเงินบริจาคที่มอบให้กับองค์กรนั้นยังเป็นส้นเอ็นร้อยหวายอีกด้วย การพึ่งพาการบริจาคโดยสิ้นเชิงหมายความว่าพวกเขาควบคุมการจัดหารองเท้าได้เพียงเล็กน้อย และแม้เมื่อบริจาคมาในปริมาณที่เพียงพอ ก็มักไม่ได้ขนาดที่ถูกต้อง ซึ่งหมายความว่าเด็กหลายคนถูกทิ้งให้เดินเท้าเปล่าแม้ว่าจะวางรองเท้าแล้วก็ตาม มันปวดใจ
ฉันใช้เวลาสองสามวันในการเดินทางจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่งกับผู้หญิงคนนั้นและกลุ่มของเธอ และอีกสองสามวันเดินทางคนเดียว ได้เห็นความยากจนข้นแค้นนอกเมืองหลวงที่พลุกพล่าน มันทำให้การรับรู้ของฉันสูงขึ้นอย่างมาก ใช่ ฉันรู้อยู่ในใจว่าเด็กยากจนทั่วโลกมักเดินเท้าเปล่า แต่ตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นผลที่แท้จริงของการไม่มีรองเท้า: แผลพุพอง แผลพุพอง การติดเชื้อ
ฉันอยากจะทำอะไรบางอย่างกับมัน แต่อะไร?
คำกระตุ้นการตัดสินใจ
ความคิดแรกของฉันคือการเริ่มการกุศลจากรองเท้าของฉันเอง แต่แทนที่จะเรี่ยไรเงินบริจาครองเท้า ฉันจะขอให้เพื่อนและครอบครัวบริจาคเงินเพื่อซื้อรองเท้าประเภทที่เหมาะสมสำหรับเด็กเหล่านี้เป็นประจำ ฉันมีครอบครัวใหญ่และเพื่อนมากมาย แต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่าการติดต่อส่วนตัวของฉันจะแห้งเหี่ยวไม่ช้าก็เร็ว แล้วไงต่อ? เด็กเหล่านี้ต้องการมากกว่าการบริจาครองเท้าจากคนแปลกหน้าเป็นครั้งคราว
จากนั้นฉันก็เริ่มมองหาวิธีแก้ปัญหาในโลกที่ฉันรู้อยู่แล้ว: ธุรกิจและการเป็นผู้ประกอบการ ฉันเกิดความคิด: ทำไมไม่สร้างธุรกิจที่แสวงหาผลกำไรเพื่อช่วยจัดหารองเท้าให้เด็กๆ เหล่านี้ ทำไมไม่ลองคิดวิธีแก้ปัญหาที่รับประกันว่าจะมีรองเท้าหมุนเวียนตลอดเวลา ไม่ใช่แค่เมื่อใดก็ตามที่คนใจดีสามารถบริจาคได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง วิธีแก้ปัญหาอาจอยู่ที่การเป็นผู้ประกอบการ ไม่ใช่การกุศล
ฉันรู้สึกตื่นเต้นและมีพลังและแบ่งปันความรู้สึกเหล่านั้นกับ Alejo ครูสอนโปโลชาวอาร์เจนตินาและเพื่อนของฉัน: “ฉันกำลังจะก่อตั้งบริษัทรองเท้าที่ทำ รองเท้า Alpargataรูปแบบใหม่ และสำหรับทุกคู่ที่ฉันขาย ฉันจะให้ รองเท้าคู่ใหม่ให้กับเด็กๆ ที่ขาดแคลนจะไม่มีเปอร์เซ็นต์และไม่มีสูตรสำเร็จ”
เป็นแนวคิดง่ายๆ ขายรองเท้าวันนี้ พรุ่งนี้ให้รองเท้าอีกคู่ บางอย่างเกี่ยวกับแนวคิดนี้รู้สึกว่าถูกต้อง แม้ว่าฉันจะไม่มีประสบการณ์หรือแม้แต่เส้นสายในธุรกิจรองเท้าก็ตาม ฉันมีสิ่งหนึ่งที่มาหาฉันแทบจะทันที นั่นคือชื่อบริษัทใหม่ของฉัน ฉันเรียกมันว่าทอมส์ ฉันมักจะล้อเล่นกับวลี ” รองเท้าเพื่อวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า ” ซึ่งในที่สุดก็กลายเป็น “รองเท้าของวันพรุ่งนี้” แล้วก็ตามด้วย TOMS (ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงชื่อ Blake แต่รองเท้าของฉันคือ TOMS มันไม่เกี่ยวกับบุคคล มันเกี่ยวกับคำสัญญา — พรุ่งนี้ที่ดีกว่า)
ฉันถาม Alejo ว่าเขาจะเข้าร่วมภารกิจนี้หรือไม่ เพราะฉันไว้ใจเขาโดยปริยาย และแน่นอนว่าฉันต้องการคนแปล Alejo ฉวยโอกาสช่วยเหลือผู้คนของเขา และทันใดนั้น เราก็กลายเป็นทีมเดียวกัน
ก้าวไปข้างหน้า
เราเริ่มทำงานในโรงนาของครอบครัว Alejo เมื่อเราไม่ได้ออกไปพบช่างทำรองเท้าในพื้นที่โดยหวังว่าจะพบคนที่จะทำงานร่วมกับเรา เราอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างชัดเจนว่าเราต้องการอะไร: รองเท้าอย่างอัลปาร์กาตาที่ผลิตขึ้นเพื่อตลาดอเมริกา มันจะสะดวกสบายและทนทานกว่ารุ่นอาร์เจนตินา แต่ยังสนุกและมีสไตล์มากกว่าสำหรับผู้บริโภคชาวอเมริกันที่ใส่ใจในแฟชั่น
ช่างทำรองเท้าส่วนใหญ่เรียกเราว่า loco และปฏิเสธที่จะร่วมงานกับเรา ด้วยเหตุผลที่ยากจะโต้แย้งคือเราแทบไม่รู้ว่าเรากำลังพูดถึงอะไร แต่ในที่สุดเราก็พบคนที่บ้าพอที่จะเชื่อ นั่นคือช่างทำรองเท้าในท้องถิ่นชื่อ Jose ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า Alejo และฉันเดินทางหลายชั่วโมงบนถนนที่ไม่ได้ลาดยางและเต็มไปด้วยหลุมบ่อเพื่อไปที่ “โรงงาน” ของ Jose ซึ่งเป็นห้องที่ไม่ใหญ่ไปกว่าโรงรถทั่วไปของอเมริกา มีเครื่องจักรเก่าๆ ไม่กี่เครื่องและวัสดุจำกัด
ในไม่ช้าเราก็เริ่มร่วมมือกับช่างฝีมือคนอื่นๆ ทุกคนทำงานจากห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นซึ่งติดตั้งเครื่องจักรเก่าหนึ่งหรือสองเครื่องสำหรับเย็บผ้าและเศษผ้าเกลื่อนกลาด รายล้อมไปด้วยไก่ตัวผู้ กระต่ายป่า และอีกัวน่า คนเหล่านี้ทำรองเท้าแบบเดียวกันมาหลายชั่วอายุคน ดังนั้นพวกเขาจึงดูการออกแบบของฉัน — และฉัน — ด้วยความสงสัยที่เข้าใจได้
Alejo และฉันทำงานร่วมกับช่างฝีมือเหล่านั้นเพื่อสร้างตัวอย่าง 250 ชิ้น ซึ่งฉันยัดลงในกระเป๋าสามใบ
พาไปที่ท้องถนน ไม่นาน
นักฉันก็กลับมาที่ลอสแองเจลิสพร้อมกับกระเป๋าดัฟเฟิลอัลพาร์กาตา ดัดแปลง ตอนนี้ฉันต้องคิดออกว่าจะทำอย่างไรกับพวกเขา ฉันยังไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่น การค้าปลีก หรือรองเท้า หรืออะไรเกี่ยวกับธุรกิจรองเท้ามากนัก ดังนั้นฉันจึงขอให้เพื่อนหญิงที่ดีที่สุดของฉันไปทานอาหารค่ำและเล่าเรื่องให้พวกเขาฟัง: การเดินทางไปอาร์เจนตินา การขับรถใส่รองเท้า และสุดท้ายคือไอเดียของฉันสำหรับ TOMS
โชคดีที่เพื่อนของฉันชอบเรื่องราว ชอบแนวคิดของ TOMS และชอบรองเท้า พวกเขายังให้รายชื่อร้านค้าที่พวกเขาคิดว่าอาจสนใจขายผลิตภัณฑ์ของฉัน ดีที่สุด พวกเขาทั้งหมดออกจากอพาร์ทเมนต์ของฉันในคืนนั้นโดยสวมรองเท้าคู่ที่พวกเขายืนยันจะซื้อจากฉัน สัญญาณที่ดี — และบทเรียนที่ดี: คุณไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับผู้เชี่ยวชาญเสมอไป บางครั้งผู้บริโภคซึ่งอาจเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดของคุณ
ตอนนั้นฉันกลับไปทำงานที่บริษัทปัจจุบันของฉัน ซึ่งเป็นธุรกิจการศึกษาของผู้ขับขี่ ดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลามากพอที่จะอุทิศให้กับรองเท้าฮอว์กกิ้ง ตอนแรกฉันคิดว่าคงไม่เป็นไรและฉันสามารถทำทุกอย่างให้เสร็จได้ทางอีเมลและโทรศัพท์ในเวลาว่าง
ความคิดนั้นทำให้ฉันไปไหนไม่ได้ หนึ่งในบทเรียนสำคัญบทแรกๆ ที่ฉันได้เรียนรู้ระหว่างทาง: ไม่ว่าเราจะติดต่อผู้คนจากระยะไกลได้สะดวกเพียงใด บางครั้งงานที่สำคัญที่สุดก็คือการไปปรากฏตัวต่อหน้า
ดังนั้น วันเสาร์วันหนึ่ง ฉันเก็บรองเท้าใส่กระเป๋าเดินทางของฉัน และไปที่ American Rag ซึ่งเป็นหนึ่งในร้านค้าชั้นนำในรายชื่อที่เพื่อนของฉันรวบรวมไว้ และถามหาผู้ซื้อรองเท้า ทุกๆ เดือนผู้หญิงคนนี้เห็นและตัดสินว่ามีรองเท้ามากกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ แน่นอนว่ามีรองเท้ามากกว่า American Rag ที่มีอยู่ แต่จากจุดเริ่มต้น เธอตระหนักว่าTOMSเป็นมากกว่ารองเท้า มันเป็นเรื่องราว และผู้ซื้อก็ชอบเรื่องราวพอๆ กับรองเท้า – และรู้ว่าเธอสามารถขายทั้งสองเรื่องได้
ตอนนี้ TOMS มีลูกค้ารายย่อยแล้ว
อีกพักใหญ่ตามมาหลังจากนั้นไม่นาน บูธ มัวร์ นักเขียนด้านแฟชั่นของLos Angeles Timesได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวของเรา ชอบรองเท้าและรองเท้ามาก และสัญญาว่าจะเขียนบทความ เช้าวันเสาร์วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน ฉันตื่นขึ้นและเห็นหน้าแรกของหมวดปฏิทินของ Times ซึ่งเป็นเรื่องราวของบูธมัวร์ TOMS พาดหัวข่าว! เรามีคำสั่งซื้อ 900 รายการบนเว็บไซต์แล้ว ในตอนท้ายของวัน เราได้รับ 2,200
นั่นคือข่าวดี ข่าวร้ายคือเรามีรองเท้าเหลืออยู่ประมาณ 160 คู่ในอพาร์ตเมนต์ของฉัน บนเว็บไซต์เราได้สัญญากับทุกคนว่าจะจัดส่งภายในสี่วัน เราจะทำอะไรได้บ้าง?
Craigslist เพื่อช่วยเหลือ ฉันรีบประกาศรับสมัครนักศึกษาฝึกงาน และไม่นานฉันก็เลือกผู้สมัครที่ยอดเยี่ยมสามคน ซึ่งเริ่มทำงานกับฉันทันที หนึ่งในนั้นคือ โจนาธาน ชายหนุ่มผมทรงโมฮอก เขาใช้เวลาโทรหรือส่งอีเมลถึงคนที่สั่งรองเท้าเพื่อแจ้งให้ทราบว่าคำสั่งซื้อของพวกเขาจะมาในเร็วๆ นี้ เพราะเราไม่มีสินค้าคงคลัง — ใน ความจริงแล้วพวกเขาอาจต้องรอนานถึงแปดสัปดาห์ก่อนที่เราจะมีมากกว่านี้ แต่มีเพียงหนึ่งคนจากทั้งหมด 2,200 คำสั่งซื้อแรกที่ถูกยกเลิก และนั่นเป็นเพราะเธอกำลังจะไปศึกษาภาคเรียนที่ต่างประเทศ
ตราประทับการอนุมัติของฮอลลีวูด
ตอนนี้ฉันต้องกลับไปอาร์เจนตินาเพื่อทำรองเท้าเพิ่ม ในขณะเดียวกัน ที่บ้าน การประชาสัมพันธ์ยังคงเพิ่มขึ้นเนื่องจาก บทความของ LA Timesจุดประกายความครอบคลุมมากขึ้น ความนิยมครั้งใหญ่ครั้งต่อไปเกิดขึ้นเมื่อ นิตยสาร Vogueตัดสินใจเผยแพร่ TOMS แม้ว่าฉันจะสงสัยว่าพวกเขารู้ว่าบริษัทของเราประกอบด้วยเด็กฝึกงานสามคนและฉันทำงานนอกอพาร์ตเมนต์ ในนิตยสาร แฟลตผ้าใบราคาสี่สิบดอลลาร์ของเราถูกนำเสนอข้างๆ รองเท้าส้นเข็ม Manolo Blahnik ซึ่งขายได้มากกว่ารองเท้าส้นเข็มถึงสิบเท่า หลังจากVogueนิตยสารอื่นๆ เช่นTime , People , Elleและแม้แต่Teen Vogueเขียนถึงเรา ในขณะเดียวกัน ฐานลูกค้ารายย่อยของเราก็ขยายไปไกลกว่าร้านค้าทันสมัยในลอสแองเจลิส เพื่อรวมบริษัทชั้นนำระดับประเทศ เช่น Nordstrom และ Urban Outfitters ในไม่ช้า คนดังอย่าง Keira Knightley, Scarlett Johansson และ Tobey Maguire ถูกพบเห็นไปทั่วเมืองโดยสวม TOMS
เราลงเอยด้วยการขายรองเท้า 10,000 คู่ในฤดูร้อนปีแรก — อพาร์ตเมนต์ในเวนิสของฉันหมดเกลี้ยง ความจริงแล้วเราต้องซ่อนตัวจากเจ้าของที่ดินเพราะฉันไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าสัญญาเช่าของฉันอนุญาตให้เปิดบริษัทรองเท้าออกไปจากชีวิตของฉัน ห้อง. เธอเป็นคนแปลก ๆ และบางครั้งก็เดินเข้าไปในอพาร์ตเมนต์โดยไม่บอกกล่าว โชคดีที่รถของเธอมีท่อไอเสียที่น่ากลัวซึ่งประกาศการปรากฏตัวของเธอจากช่วงตึกที่ห่างออกไป เมื่อไหร่ก็ตามที่ใครก็ตามได้ยินแร็กเกต เราจะทำความสะอาดครั้งใหญ่ และเด็กฝึกงานทุกคนก็จะซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของฉัน เมื่อเธอปรากฏตัว ไม่มีวี่แววว่าธุรกิจที่เต็มเปี่ยมกำลังจะหมดไปจากอพาร์ทเมนต์ที่อยู่อาศัย บางครั้งเราก็ทำการฝึกซ้อมเพื่อให้แน่ใจว่าเราสามารถทำความสะอาดทุกอย่างได้ภายในไม่กี่นาที.
ข่าวอื่นที่น่าสนใจ
IPCC เตือนกิจกรรมของมนุษย์กำลังเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนและบางครั้งก็ไม่สามารถย้อนกลับได้
https://www.thaiquote.org/content/250481
ฟางไทย แฟคทอรี่ จากการต่อยอดอาชีพบรรพบุรุษสู่ธุรกิจเพื่อสังคมแบบคนรุ่นใหม่
https://www.thaiquote.org/content/250429
เทรนด์การพัฒนาที่อยู่อาศัยเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมมีมากขึ้น แต่ผู้บริโภคยังไม่พร้อมหากต้องจะจ่ายเพิ่มขึ้น
https://www.thaiquote.org/content/250381
